Turkmenistan bestaat niet
Door: Guus
Blijf op de hoogte en volg Guus
06 November 2016 | Iran, Mashhad
Turkmenistan bestaat niet
Ik moet dat nuanceren. Ben immers de Iraans-Turkmeense grens gepasseerd. Goed, Turkmenistan bestaat wel, maar Turkmenen niet.
Die grens, tja.
Doe ik graag, grenzen passeren. Soms mentale, steeds minder vaak sportieve, maar zeker wel landsgrenzen.
Daar is natuurlijk de laatste jaren goed de klad in gekomen. Kom in Europa nog maar eens om een beetje grens.
Geloof me, dat kunnen ze hier nog goed.
Een fijne, echte ouderwetse grens tussen Iran en Turkmenistan, dan heb je iets.
Midden in het niemandsland tussen nergens en een buitenwijk van Verwegistan, zo weggelopen uit een oude Russische B-film maar dan in plaats van sneeuw oneindige woestijn. Prachtig.
Ik had er zin in! Direct al bij het begin moet je natuurlijk je paspoort laten zien, maar ik was voorbereid. Dus toen er bij de soldaat een haast oud-Russische blaf "Pasp..." uit kwam had-ie 'm al in z'n hand.
Immers les 1 in de hogeschoolopleiding 'grenzen passeren met plezier voor gevorderden' staat dat je aan iedereen, echt aan iedereen je paspoort laat zien. Al is het een non met een blindegeleidehond, de toiletjuffrouw, een toevallig passerende postbode, de laatste verkoper van onduidelijk fruit, maakt niet uit.
De rest komt eigenlijk neer op twee zaken. Heb eindeloos geduld én doe geen stap, beweeg geen millimeter totdat je dit nadrukkelijk wordt opgedragen. En wees dan dankbaar.
Simpel eigenlijk, maar mijn doel lag hoger. Niet alleen wilde ik probleemloos naar het volgende land, maar ik wilde die glimlach en de haast onmogelijke vriendelijke handdruk.
Dan moet je dus iets extra's zijn, de Messi van de reiziger, de Houdini van de controles. Doelen stellen, hoe vermoeiend kan ik zijn...
Maar dingen die je leuk vindt gaan soms vanzelf.
Het viel niet mee, dacht ik. Met mij 40-50 truckers (ik weet inmiddels hoe die ruiken als je er middenin staat), die verveeld met een enorme stapel papieren zwaaien en alleen maar verder willen.
Ik was de enige toerist.
Toen ik even moest wachten ('even' is schertsend bedoeld uiteraard) kwam de verlossing. Een Turkse chauffeur had mijn paspoort gezien en begon in het Brabants (10 jaar in Eindhoven gewoond) tegen me te praten én te handelen ( 'wagdegegij maar', sprak hij) en sleurde me in een mooi tempo langs de vier loketten waar ik afwisselend een paar dollars moest betalen dan wel alles moest laten onderstempelen.
Mij prima.
Ik was er niet alleen soepel langs, maar inmiddels ook een bezienswaardigheid geworden.
En toen de, eerst strenge, douanesoldaat zomaar over voetbal begon te praten heb ik glimlachend en handenschuddend bevestigd dat ik Ribéry (Frankrijk) en Müller (Duitsland) ook inderdaad de beste Nederlandse spelers vond. Zeker weten.
Mij best, ik was in Turkmenistan.
Maar waar was de rest? Ashgabat is een megalomane pompeuze stad met enorme (witte) gebouwen. Maar er was werkelijk geen mens te bekennen. Bij de eerste toeristische attracties was ik oprecht alleen. Alleen de verplichte gids liep naast me. Serieus niemand.
Beeld je in dat je op het Neude staat en dat er helemaal niemand te bekennen is. Spooky.
Op mijn verzoek reden we langs de universiteit en daar trof ik een grote bibliotheek per lege etage 5 personeelsleden die ontzettend niets zaten te doen. Over het hele gebouw maximaal 3 studenten te zien.
In Mary, Unesco erfgoed trof ik zowaar twee andere mensen. Bleken Tsjechen te zijn die al hadden gewed dat ik beslist geen Turkmeen kon zijn, want die zijn er niet.
Dit was het best te vergelijken met de Turkmeense Kröller Mülller op zondagmiddag maar dan met ontzettend niemand.
Bijzonder land. Een enorme verering voor hun president die daar miljarden uitgeeft aan status. Dat kan het land zich ook permitteren met hun enorme rijkdom. Werken is eigenlijk helemaal niet nodig daar.
Later trof ik wel werkelijk tientallen veegsters aan die op ieder moment alle blaadjes en woestijnzand van het pad moeten verwijderen. En dat gaat met een manische passie, echt niet te geloven. Maar alles is schoon.
En 's avonds na 11-en mag je niet op straat. Dan wemelt het van de mannen met petten. Grote petten, kleine mannen maar duidelijk met een opdracht.
Maar het land is ook een beetje ondeugend.
In tegenstelling tot moslimbuurland Iran mag je hier biertjes drinken, zonder hoofddoek lopen en zelfs pikante zangeressen op tv tonen.
Maar aan de andere kant, zeg niets vervelends over de grote baas, want dat is hun (gedwongen) held. Voor het gemak heeft hij wel whatsapp, twitter en Facebook geblokkeerd. Gecontroleerde vrijheid dus.
Ik schrijf en plaats dit dus vanuit Oezbekistan, want meelezen van de e-mails doen ze daar ook, in dat land met hun grote leider.... Die fijne man.
Over Oezbekistan trouwens later meer.
Heel bijzonder land ook... Mèt Oezbeken.
Guus
Ik moet dat nuanceren. Ben immers de Iraans-Turkmeense grens gepasseerd. Goed, Turkmenistan bestaat wel, maar Turkmenen niet.
Die grens, tja.
Doe ik graag, grenzen passeren. Soms mentale, steeds minder vaak sportieve, maar zeker wel landsgrenzen.
Daar is natuurlijk de laatste jaren goed de klad in gekomen. Kom in Europa nog maar eens om een beetje grens.
Geloof me, dat kunnen ze hier nog goed.
Een fijne, echte ouderwetse grens tussen Iran en Turkmenistan, dan heb je iets.
Midden in het niemandsland tussen nergens en een buitenwijk van Verwegistan, zo weggelopen uit een oude Russische B-film maar dan in plaats van sneeuw oneindige woestijn. Prachtig.
Ik had er zin in! Direct al bij het begin moet je natuurlijk je paspoort laten zien, maar ik was voorbereid. Dus toen er bij de soldaat een haast oud-Russische blaf "Pasp..." uit kwam had-ie 'm al in z'n hand.
Immers les 1 in de hogeschoolopleiding 'grenzen passeren met plezier voor gevorderden' staat dat je aan iedereen, echt aan iedereen je paspoort laat zien. Al is het een non met een blindegeleidehond, de toiletjuffrouw, een toevallig passerende postbode, de laatste verkoper van onduidelijk fruit, maakt niet uit.
De rest komt eigenlijk neer op twee zaken. Heb eindeloos geduld én doe geen stap, beweeg geen millimeter totdat je dit nadrukkelijk wordt opgedragen. En wees dan dankbaar.
Simpel eigenlijk, maar mijn doel lag hoger. Niet alleen wilde ik probleemloos naar het volgende land, maar ik wilde die glimlach en de haast onmogelijke vriendelijke handdruk.
Dan moet je dus iets extra's zijn, de Messi van de reiziger, de Houdini van de controles. Doelen stellen, hoe vermoeiend kan ik zijn...
Maar dingen die je leuk vindt gaan soms vanzelf.
Het viel niet mee, dacht ik. Met mij 40-50 truckers (ik weet inmiddels hoe die ruiken als je er middenin staat), die verveeld met een enorme stapel papieren zwaaien en alleen maar verder willen.
Ik was de enige toerist.
Toen ik even moest wachten ('even' is schertsend bedoeld uiteraard) kwam de verlossing. Een Turkse chauffeur had mijn paspoort gezien en begon in het Brabants (10 jaar in Eindhoven gewoond) tegen me te praten én te handelen ( 'wagdegegij maar', sprak hij) en sleurde me in een mooi tempo langs de vier loketten waar ik afwisselend een paar dollars moest betalen dan wel alles moest laten onderstempelen.
Mij prima.
Ik was er niet alleen soepel langs, maar inmiddels ook een bezienswaardigheid geworden.
En toen de, eerst strenge, douanesoldaat zomaar over voetbal begon te praten heb ik glimlachend en handenschuddend bevestigd dat ik Ribéry (Frankrijk) en Müller (Duitsland) ook inderdaad de beste Nederlandse spelers vond. Zeker weten.
Mij best, ik was in Turkmenistan.
Maar waar was de rest? Ashgabat is een megalomane pompeuze stad met enorme (witte) gebouwen. Maar er was werkelijk geen mens te bekennen. Bij de eerste toeristische attracties was ik oprecht alleen. Alleen de verplichte gids liep naast me. Serieus niemand.
Beeld je in dat je op het Neude staat en dat er helemaal niemand te bekennen is. Spooky.
Op mijn verzoek reden we langs de universiteit en daar trof ik een grote bibliotheek per lege etage 5 personeelsleden die ontzettend niets zaten te doen. Over het hele gebouw maximaal 3 studenten te zien.
In Mary, Unesco erfgoed trof ik zowaar twee andere mensen. Bleken Tsjechen te zijn die al hadden gewed dat ik beslist geen Turkmeen kon zijn, want die zijn er niet.
Dit was het best te vergelijken met de Turkmeense Kröller Mülller op zondagmiddag maar dan met ontzettend niemand.
Bijzonder land. Een enorme verering voor hun president die daar miljarden uitgeeft aan status. Dat kan het land zich ook permitteren met hun enorme rijkdom. Werken is eigenlijk helemaal niet nodig daar.
Later trof ik wel werkelijk tientallen veegsters aan die op ieder moment alle blaadjes en woestijnzand van het pad moeten verwijderen. En dat gaat met een manische passie, echt niet te geloven. Maar alles is schoon.
En 's avonds na 11-en mag je niet op straat. Dan wemelt het van de mannen met petten. Grote petten, kleine mannen maar duidelijk met een opdracht.
Maar het land is ook een beetje ondeugend.
In tegenstelling tot moslimbuurland Iran mag je hier biertjes drinken, zonder hoofddoek lopen en zelfs pikante zangeressen op tv tonen.
Maar aan de andere kant, zeg niets vervelends over de grote baas, want dat is hun (gedwongen) held. Voor het gemak heeft hij wel whatsapp, twitter en Facebook geblokkeerd. Gecontroleerde vrijheid dus.
Ik schrijf en plaats dit dus vanuit Oezbekistan, want meelezen van de e-mails doen ze daar ook, in dat land met hun grote leider.... Die fijne man.
Over Oezbekistan trouwens later meer.
Heel bijzonder land ook... Mèt Oezbeken.
Guus
-
06 November 2016 - 22:14
Stef:
Mooi en grappig geschreven! 1 punt, de neude* -
06 November 2016 - 23:03
Ad:
Guus,
Fantastisch verhaal. Mooi geschreven ook. Ik zag het zo voor me.
Goed dat je wist dat je je niet moest bewegen. Ik kan me zo voorstellen dat er ook mensen zijn die dat niet weten/doen en dan verschrikkelijk in de problemen komen. Verstandig van jou dus.
Zo te zien wordt het echt een reis/ervaring om nooit te vergeten.
Veel plezier/wijsheid nog. -
07 November 2016 - 07:55
Marjan :
Wat een beeldend, geurend en kleurrijk verhaal Guus. Ik ben benieuwd naar de Oezbeken. -
07 November 2016 - 10:03
Brigitte:
Weer een mooi verslag, ik kan het bijna voor me zien.
-
07 November 2016 - 12:29
Frank:
Mooie vrouwen ontbreken in je verslag, Sjaak ! Chauffeurs uit Eindhoven ... Daar zit ik niet op te wachten. Fijne reis nog, jongen ... -
07 November 2016 - 14:45
Hans:
Mooi verhaal. Die grensovergang hadden we in 1982 al beleefd in Oost Duitsland, maar ook dat kon dus nog beter. Versie 2.0 zeg maar. Als je vanavond in USA bent, zeg die Yankees dan nog ff dat ze niet op Donald stemmen. Nu kan je er nog iets aan doen.
Geniet er verder van! #jaloers -
08 November 2016 - 09:18
Peter :
Leuk verhaal Guus, en kijk uit dat je niet eindigt in een vochtige kerker in Turkmenistan omdat je iets onaardigs hebt gezegd. Veel plezier verder -
08 November 2016 - 15:46
Jan:
Guus, dank dat je me deelgenoot maakt. Je maakt de inleving heel eenvoudig.
Zeer toegankelijk verteld. Je hebt nu (8/11, 15.40 uur) inmiddels achttien uur vliegen achter de rug?
Ben benieuwd naar het contrast met de Amerikanen, maar dan vooral ook op de manier van
weergeven, zoals jij dat doet. Hartelijke groet. -
11 November 2016 - 22:59
Janneke:
he guusman
Lees net je hele verhaal
Je schrijft heerlijk hoor, lekker om te lezen
Het blijft een groot avontuur man wat
Je je hele leven mee mag dragen
Hoe mooi is dat!
Nog even en je kunt je lief weer in de
armen sluiten en de jongens natuurlijk!
Nou guusman geniet, blijf op je hoede, zorg
Goed voor jezelf en ga door met schrijven!
Take care!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
