Twee gezichten
Door: Guus
Blijf op de hoogte en volg Guus
13 November 2016 | Oezbekistan, Tasjkent
Twee gezichten.
Ik kan niet kiezen. Ik vind Oezbekistan iets. Twee ietsen eigenlijk.
Hoe welkom kun je je voelen in Buchara?
Gewoon lekker je dag in de war laten sturen door een spontane uitnodiging voor thee, de straatjes die voor mij eindeloos doodlopen, en dus welwillend uitgelachen worden door de bewoners als je wéér langsloopt, de telkens mooie gebouwen en parken.
Het 'gesprek' met twee oude vrouwen die werkelijk geen letter over de grens verstaan noch spreken maar met gulle glimlach tegenover me zitten en blij met me zijn. Denk ik.
En vervolgens na een treinreis een bezoek aan schitterend Samarkand. Ineens in een huwelijksstoet terecht komen (het bleek het huwelijksseizoen te zijn, het overkwam me vaker). Warm, welkom en mooi.
Opgewekt doorreizend naar de hoofdstad Tashkent kondigen zich de eerste barstjes aan. Het gedrag in de trein is anders, mag ik het afgestompt noemen?
Iedereen kan vriendelijk zijn maar opeens lijkt het iets meer pijn te doen.
Na aankomst probeert voor het eerst (denk ik) een taxi-chauffeur me zwaar te neppen.
Das nieuw.
En plots, wanneer je het niet meer verwacht ben je het onderwerp van formulieren, stempels, controles en mannetjes, heel veel mannetjes.
Een object van controle, een iets.
Gewoon overdag in de stad.
En ook blijk ik in deze hoofdstad een wandelende portemonnee.
Das wel effe kauwen.
Maar laat ik de Tashkentenezen niet te kort doen. Ook zij kunnen heel goed vegen, maar vooral erg goed stempelen en controleren. Olympische hoogtes.
De stad staat vol met groene mannen. Belangrijke mannen in uniformen.
Zonder deze mannen zou alles in het honderd lopen. Stel je voor.
Maar er blijkt verschil tussen de mannen.
Hebben ze één streep, dan mogen ze tassen controleren, bij twee strepen krijg je een eigen hek.
Mogen ze neerzetten waar ze willen.
En dan roep je gewoon de hele dag 'no'.
Het eerste woord dat ik in Tashkent leerde was 'tupic'.
Dat betekent zoiets als' hier kun je niet door, of zo wel dan toch niet want ik heb én een pet én een hek én twee strepen.
Ik kon het natuurlijk niet laten toen me weer eens de toegang tot een bruggetje werd geweigerd. Ik wilde naar de overkant waar veel andere mensen al liepen. Tupic!
Omlopen dus. Dan na 10 minuutjes wandelen bij de dezelfde man uitkomen aan de andere kant van die brug. Een zwaai van mijn kant en een knik van hem terug. Hij snapt echt niet waar ik het over heb. De Oezbeek laat zich sturen en het woord 'waarom' is hier verbannen uit het woordenboek. Echt iets voor mij....
Het mooie is ook dat de vele controlepoortjes piepen en rinkelen dat het een lieve lust is, maar dat het niemand tot nadere controle beweegt.
Je wordt gefouilleerd met zo'n elektronische broodplank. Ook dan piept er van alles, maar dat maakt niet uit. Je hoeft niets uit je zakken of tas te halen. Loop maar door.
Zelfs bij het hotel staan detectiepoortjes en natuurlijk bij de toegang tot de trein.
Wil je literfles water het vliegtuig innemen? Piep, piep, loop maar door. Geen probleem.
Je bent immers gecontroleerd?
Ook bovenaan iedere metrotrap wordt bij het naar binnengaan je tas gecontroleerd.
Mag. Kan. Wil ik nog snappen ook.
Maar onderaan die trap weer!
En wat dacht je ervan dat ik niet alleen een kopie van m'n paspoort moest laten zien (voor de metro dus hè...) maar ook m'n visum. Vervolgens kreeg ik een aantal vragen in het Oezbeeks/Russisch waarop ik vriendelijk knikkend in het Nederlands de weersverwachting heb opgelepeld en toen was het goed.
Het volkomen doorslaan in controles als doel zonder een duidelijke functie. Hoe doet iets met mensen. Het maakt ze onverschillig, lijdzaam, volgzaam. "Stuur me maar, ik heb het nodig"
Denk dat ik het vliegtuig naar de VS maar eens pak. Lijkt me leuk. Kijken hoe het daar is. Nou, daar bleek het heel bijzonder.
Later....
Guus
Ik kan niet kiezen. Ik vind Oezbekistan iets. Twee ietsen eigenlijk.
Hoe welkom kun je je voelen in Buchara?
Gewoon lekker je dag in de war laten sturen door een spontane uitnodiging voor thee, de straatjes die voor mij eindeloos doodlopen, en dus welwillend uitgelachen worden door de bewoners als je wéér langsloopt, de telkens mooie gebouwen en parken.
Het 'gesprek' met twee oude vrouwen die werkelijk geen letter over de grens verstaan noch spreken maar met gulle glimlach tegenover me zitten en blij met me zijn. Denk ik.
En vervolgens na een treinreis een bezoek aan schitterend Samarkand. Ineens in een huwelijksstoet terecht komen (het bleek het huwelijksseizoen te zijn, het overkwam me vaker). Warm, welkom en mooi.
Opgewekt doorreizend naar de hoofdstad Tashkent kondigen zich de eerste barstjes aan. Het gedrag in de trein is anders, mag ik het afgestompt noemen?
Iedereen kan vriendelijk zijn maar opeens lijkt het iets meer pijn te doen.
Na aankomst probeert voor het eerst (denk ik) een taxi-chauffeur me zwaar te neppen.
Das nieuw.
En plots, wanneer je het niet meer verwacht ben je het onderwerp van formulieren, stempels, controles en mannetjes, heel veel mannetjes.
Een object van controle, een iets.
Gewoon overdag in de stad.
En ook blijk ik in deze hoofdstad een wandelende portemonnee.
Das wel effe kauwen.
Maar laat ik de Tashkentenezen niet te kort doen. Ook zij kunnen heel goed vegen, maar vooral erg goed stempelen en controleren. Olympische hoogtes.
De stad staat vol met groene mannen. Belangrijke mannen in uniformen.
Zonder deze mannen zou alles in het honderd lopen. Stel je voor.
Maar er blijkt verschil tussen de mannen.
Hebben ze één streep, dan mogen ze tassen controleren, bij twee strepen krijg je een eigen hek.
Mogen ze neerzetten waar ze willen.
En dan roep je gewoon de hele dag 'no'.
Het eerste woord dat ik in Tashkent leerde was 'tupic'.
Dat betekent zoiets als' hier kun je niet door, of zo wel dan toch niet want ik heb én een pet én een hek én twee strepen.
Ik kon het natuurlijk niet laten toen me weer eens de toegang tot een bruggetje werd geweigerd. Ik wilde naar de overkant waar veel andere mensen al liepen. Tupic!
Omlopen dus. Dan na 10 minuutjes wandelen bij de dezelfde man uitkomen aan de andere kant van die brug. Een zwaai van mijn kant en een knik van hem terug. Hij snapt echt niet waar ik het over heb. De Oezbeek laat zich sturen en het woord 'waarom' is hier verbannen uit het woordenboek. Echt iets voor mij....
Het mooie is ook dat de vele controlepoortjes piepen en rinkelen dat het een lieve lust is, maar dat het niemand tot nadere controle beweegt.
Je wordt gefouilleerd met zo'n elektronische broodplank. Ook dan piept er van alles, maar dat maakt niet uit. Je hoeft niets uit je zakken of tas te halen. Loop maar door.
Zelfs bij het hotel staan detectiepoortjes en natuurlijk bij de toegang tot de trein.
Wil je literfles water het vliegtuig innemen? Piep, piep, loop maar door. Geen probleem.
Je bent immers gecontroleerd?
Ook bovenaan iedere metrotrap wordt bij het naar binnengaan je tas gecontroleerd.
Mag. Kan. Wil ik nog snappen ook.
Maar onderaan die trap weer!
En wat dacht je ervan dat ik niet alleen een kopie van m'n paspoort moest laten zien (voor de metro dus hè...) maar ook m'n visum. Vervolgens kreeg ik een aantal vragen in het Oezbeeks/Russisch waarop ik vriendelijk knikkend in het Nederlands de weersverwachting heb opgelepeld en toen was het goed.
Het volkomen doorslaan in controles als doel zonder een duidelijke functie. Hoe doet iets met mensen. Het maakt ze onverschillig, lijdzaam, volgzaam. "Stuur me maar, ik heb het nodig"
Denk dat ik het vliegtuig naar de VS maar eens pak. Lijkt me leuk. Kijken hoe het daar is. Nou, daar bleek het heel bijzonder.
Later....
Guus
-
13 November 2016 - 23:39
Paul:
Ha Guus,
Boeiend wat je beschrijft. Valt niet te snappen dit systeem van controles. Het doet iets met mensen dat is wel duidelijk. Jij mag het aanschouwen en ondergaan allemaal. And now something completly different!! Heb het goed daar en overal. -
14 November 2016 - 10:10
Brigitte:
Mooi zoals je het beschrijft, ik zie het gewoon voor me.
Verwonder en geniet. -
14 November 2016 - 10:16
Renate:
Hoi Guus,
Onwijs leuk om te lezen, dat van dit controles. Ik kom net terug van een zakelijke reis door India. Daar kennen ze het fenomeen controles ook. En op de meest vreemde punten. En ook ik liep het vliegtuig in mat halve liter water -
14 November 2016 - 17:39
Ab:
Allemaal Oezbeken, allemaal mensen in het zelfde land. Het verschil is hoe je door het systeem (van andere mensen) wordt beïnvloed. Dat maakt je tot een iets of een niets. Mooi om dat in het echt te ervaren. Iets om over na te denken.
Gelukkig ga je nu naar de VS. Daar staat tenminste geen muur of hek om te controleren.....
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
