Onderweg
Door: Guus
Blijf op de hoogte en volg Guus
30 Oktober 2016 | Iran, Mashhad
Vertel!
Die vraag kan ik straks natuurlijk verwachten.
Vertel eens over je reis, hoe was het?
En de een wil natuurlijk weten welke gebouwen je hebt gezien, de ander is benieuwd naar de landen en een derde naar de mensen.
Vertel. Het is nog niet eenvoudig.
Natuurlijk wil ik vertellen over de mooie steden waar achter de straten met stinkende auto's en brommers werkelijk parels liggen aan moskeeën, parken en andere bezienswaardigheden. Maar dat zegt zo weinig.
Liever vertel ik over de ontmoetingen, de mensen die het verschil maken en het land een gezicht geven.
Ik wil vertellen over Markin die student en soldaat is en zo graag in Europa wil verder studeren maar onvoldoende Engels spreekt en dus wat sombert over z'n toekomst.
Over Jaimy die op weg is naar Nepal om daar een tracking te doen, een beetje bang is om hoogteziek te worden, maar het wel doet.
Over Mohn, een homosexuele leraar Duits in Isfahan die graag met z'n vriend over straat wil lopen maar het niet durft en die zo blij is dat hij hierover eens kan praten met een Zweedse journalist (in het verre buitenland wissel ik namelijk nogal eens van nationaliteit en beroep. Deense trainer, Duitse dirigent en een enkele keer vioolbouwer. Nooit dokter of zo, want dat lijkt me eng)
En zeker over Mustafa, de mullah uit de heilige stad Qom die zo graag mijn mailadres wil omdat hij zich wil verrijken met verhalen en meningen over andere landen omdat hij niet mee wil in de haat die er is jegens de VS, Israël en Saoedi Arabië. Hij gelooft in Allah en tolerantie.
Dat zijn mooie ontmoetingen met verhalen over wat mensen bezighoudt, over hun ambities. En wat ze daarmee doen en niet doen.
Gesprekken die je natuurlijk ook in Nederland kunt voeren, maar niet doet.
Maar nog meer over de ongelofelijke gastvrijheid. Vooral jonge mensen die nieuwsgierig zijn en je uitnodigen: wat doe je, wie ben je, wat is je verhaal?
Kom hier zitten en neem wat van ons eten. En vertel. Dat is de echte reis die je maakt.
Heerlijke nieuwsgierigheid.
Ik reis met een glimlach, een open blik en drie/vier woorden Farsi die wonderen doen en echt alle deuren en harten openen. Hoe simpel is het eigenlijk.
Je voelt je een welkome gast.
Het is grappig hoe sommige dingen gaan.
Drie keer weigeren is hier de mores. Dat doe ik dan ook keurig als me iets aangeboden wordt. Maar als je echt iets niet lust en weigert neemt niemand je serieus. En dus zit ik met m'n mooiste glimlach samen met een echtpaar veel te zure granaatappels en vieze vijgen te eten. En niet te snel eten om het weg te hebben, want dan krijg je er nog eentje. Of drie.
Ik heb nu twee weken Iran achter de rug en ben natuurlijk geen specialist geworden. Maar de mensen verrassen en bevallen.
In je eentje reizen is zo anders.
Een reis die begint met doen en zien, maar mooi overgaat in zijn en luisteren.
Een land waar chaos de orde lijkt en regels slechts een suggestie. Waar met respect wordt samengeleefd, ook voor de bedelaar die zelfs van de taxi-chauffeur geld krijgt.
Mooi.
Maar ik ben eerlijk, natuurlijk is er vaak WiFi en dan is contact met de echte basis toch wel erg fijn.
Want ik mag dan wel ver weg zijn en me afsluiten van veel dingen, een klein whatsapp gesprek met m'n geliefden kan ik echt niet missen.
Morgen naar Turkmenistan. Ben benieuwd...
Khodahafez
Guus
Die vraag kan ik straks natuurlijk verwachten.
Vertel eens over je reis, hoe was het?
En de een wil natuurlijk weten welke gebouwen je hebt gezien, de ander is benieuwd naar de landen en een derde naar de mensen.
Vertel. Het is nog niet eenvoudig.
Natuurlijk wil ik vertellen over de mooie steden waar achter de straten met stinkende auto's en brommers werkelijk parels liggen aan moskeeën, parken en andere bezienswaardigheden. Maar dat zegt zo weinig.
Liever vertel ik over de ontmoetingen, de mensen die het verschil maken en het land een gezicht geven.
Ik wil vertellen over Markin die student en soldaat is en zo graag in Europa wil verder studeren maar onvoldoende Engels spreekt en dus wat sombert over z'n toekomst.
Over Jaimy die op weg is naar Nepal om daar een tracking te doen, een beetje bang is om hoogteziek te worden, maar het wel doet.
Over Mohn, een homosexuele leraar Duits in Isfahan die graag met z'n vriend over straat wil lopen maar het niet durft en die zo blij is dat hij hierover eens kan praten met een Zweedse journalist (in het verre buitenland wissel ik namelijk nogal eens van nationaliteit en beroep. Deense trainer, Duitse dirigent en een enkele keer vioolbouwer. Nooit dokter of zo, want dat lijkt me eng)
En zeker over Mustafa, de mullah uit de heilige stad Qom die zo graag mijn mailadres wil omdat hij zich wil verrijken met verhalen en meningen over andere landen omdat hij niet mee wil in de haat die er is jegens de VS, Israël en Saoedi Arabië. Hij gelooft in Allah en tolerantie.
Dat zijn mooie ontmoetingen met verhalen over wat mensen bezighoudt, over hun ambities. En wat ze daarmee doen en niet doen.
Gesprekken die je natuurlijk ook in Nederland kunt voeren, maar niet doet.
Maar nog meer over de ongelofelijke gastvrijheid. Vooral jonge mensen die nieuwsgierig zijn en je uitnodigen: wat doe je, wie ben je, wat is je verhaal?
Kom hier zitten en neem wat van ons eten. En vertel. Dat is de echte reis die je maakt.
Heerlijke nieuwsgierigheid.
Ik reis met een glimlach, een open blik en drie/vier woorden Farsi die wonderen doen en echt alle deuren en harten openen. Hoe simpel is het eigenlijk.
Je voelt je een welkome gast.
Het is grappig hoe sommige dingen gaan.
Drie keer weigeren is hier de mores. Dat doe ik dan ook keurig als me iets aangeboden wordt. Maar als je echt iets niet lust en weigert neemt niemand je serieus. En dus zit ik met m'n mooiste glimlach samen met een echtpaar veel te zure granaatappels en vieze vijgen te eten. En niet te snel eten om het weg te hebben, want dan krijg je er nog eentje. Of drie.
Ik heb nu twee weken Iran achter de rug en ben natuurlijk geen specialist geworden. Maar de mensen verrassen en bevallen.
In je eentje reizen is zo anders.
Een reis die begint met doen en zien, maar mooi overgaat in zijn en luisteren.
Een land waar chaos de orde lijkt en regels slechts een suggestie. Waar met respect wordt samengeleefd, ook voor de bedelaar die zelfs van de taxi-chauffeur geld krijgt.
Mooi.
Maar ik ben eerlijk, natuurlijk is er vaak WiFi en dan is contact met de echte basis toch wel erg fijn.
Want ik mag dan wel ver weg zijn en me afsluiten van veel dingen, een klein whatsapp gesprek met m'n geliefden kan ik echt niet missen.
Morgen naar Turkmenistan. Ben benieuwd...
Khodahafez
Guus
-
30 Oktober 2016 - 13:57
Eric Hanse:
Ha Guus,
Wat een geweldige ervaringen. Geniet ervan. Utrecht kan best even zonder jou. ;-)
Eric (vandaag leraar aardrijkskunde) -
30 Oktober 2016 - 15:30
Daniel:
Dat was hem dan. Je eerste blog. Ik lees graag mee en die gebouwen staan ook op google images zeggen ze, dus doe maar van die mooie verhalen van ontmoetingen. Iran. Volgens mij gaat gogo-tours daar niet heen...goed reis verder!
Daniel (vandaag Feyenoord fan) -
30 Oktober 2016 - 15:44
Henry:
Top guus om dit te lezen. Geniet er nog lekker van. Ben nu al benieuwd naar je volgende reisverslag. Oh ja...en dat cluppie van.je (010 dus) daar gaat het nog steeds goed mee....
Gr Henry -
30 Oktober 2016 - 17:28
Marian:
Klinkt al een land dat jou past: regels als suggestie.....
Fijn dat het je goed gaat daar want wij denken hier natuurlijk dat achter elke moskee het gevaar schuilt -
31 Oktober 2016 - 06:43
Gerard:
Guus
Je eerste blog was boeiend om te lezen vooral de mooie contacten met de mensen.
Ben benieuwd naar het vervolg.
Gerard -
31 Oktober 2016 - 08:48
Bianca:
Zit uiteraard btje jaloers jouw geweldige verhaal te lezen!
Dat is misschien wel het mooiste van reizen de vele (vaak pure) mensen ontmoeten.
Heerlijk om via jouw verhaal deze reis mee te mogen beleven...wie weet breng je me nog op ideeën :-)
Geniet! Groetjes Bianca -
31 Oktober 2016 - 11:18
AB:
Boeiend, ik dacht eerst wat ga je doen, maar je doet wat je altijd al doet alleen nu ter plaatse.
Goed om te lezen, maar het mag wel vaker.
Het ga je goed. -
31 Oktober 2016 - 13:19
Paul:
Klinkt al wezenlijk Guus. Fijn dat je juist over ontmoetingen schrijft. Zegt mij meer als gebouwen en parken. Geniet van al de mooie ontmoetingen die je tegenkomt!
Groeten, Paul -
01 November 2016 - 08:43
Brigitte:
Het klinkt nu al als een fantastische reis.
En leuk dat je een blog bijhoudt, die blijf ik volgen.
Succes, veel plezier en vooral veel genieten. -
01 November 2016 - 14:21
Remco:
Mooi verhaal Guus. Goede reis verder en veel mooie contacten gewenst. -
01 November 2016 - 21:19
Nelsy:
We are human beings, not human doings..
Een quote die laatst indruk op me maakte en die jij verwoord in: van doen en zien naar zijn en luisteren.
Heel mooi! Geniet.. En zoals altijd: blijf schrijven! -
02 November 2016 - 19:07
Rob Van Der Meer:
verdorie Guus, in geen twintig, dertig jaar gezien en dan hier terwijl jij duizenden kilometers weg bent. Dankzij George Steijger, onze exreproconcierge en nu al twaalf jaar mijn snookermaat. Mooi om je te lezen man! Ik ga ook voor zijn en luisteren - heerlijk motto! Goeie reis, ook goeie reis door jezelf toegewenst!
rob (vandaag, gisteren en morgen leraar op het Alfrink) -
02 November 2016 - 19:37
Krijn:
Mooi verhaal, nog mooiere belevenissen! Landen worden mensen en dus menselijker. Geweldig, geniet!! -
03 November 2016 - 14:43
Frits Van Gorp:
Guus wat een boeiend verhaal, ik ben benieuwd naar het volgend verslag. Groet -
05 November 2016 - 14:18
Arnoud Vos:
Lieve jongen!
Dit korte relaas belooft veel moois. Ik ga zeker je reisverslag lezen, maar stel daarnaast een marathonetentje met I en II voor, om zoveel mogelijk mooie verhalen op te slurpen.
Knuffel
John -
14 Maart 2017 - 17:45
Riet:
Hi Guus, mooie verhalen!
Wij vertrekken binnenkort met onze auto naar Iran.
Nu lees ik dat je je reisblog niet zou mogen bijhouden terwijl je er door het land reist. Is dat zo? Je zou er voor in de gevangenis kunnen komen..
Ik heb zelf een blog, niet via WaarBenJij.nu dus.
En ten tweede zouden er nepagenten rondrijden, die je dingen afhandig proberen te maken. Ze hebben zelfs IDkaarten lees ik. Hoe kan ik die nepagenten herkennen? En wat is het verschil met echte politiemensen? Weet jij dat?
Ik hoop op een reactie,
Alvast dank en hartelijke groet,
Riet
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
